Zeno Howiacki

Jako młody chłopiec lubiłem oglądać filmy o prawdziwych mężczyznach – odważnych, sprawiedliwych, uczciwych bohaterach, pomagających słabszym i potrzebującym, broniących prawdy i sprawiedliwości. Winnetou, Zorro, Janosik, Old Shatterhand. Marzyłem, żeby być choć trochę do nich podobny. Ale doświadczenia i przeżycia, moje traumy i programy z dzieciństwa, a w konsekwencji wady i nałogi doprowadziły do tego, że stałem się zupełnie kimś innym, czasami przeciwieństwem podziwianych przeze mnie mężczyzn.

Dziś wiem, że taki jest mój Los, a może przeznaczenie, że to było mi potrzebne, by się rozwinąć. I o ile myśli mnie zniewoliły, to uczucia, świadomość i trudna praca nad sobą wyzwoliły i niespiesznie staję się tym, na którego czekałem.

(…) Skupienie pielgrzyma pozwala mu pracować na samym sobą nad zmianą świadomości, które często nadchodzą, postaw, które bywają uwarunkowane. Pozwalają spotkać się z ojcem, wspomnieć krzywdy, a także jakże inaczej spotkać się z już nieżyjącą matką.

Te zmiany prowadzą do ostatecznego celu i nagrody za pielgrzymkę, symbolicznego spalenia ubrań i butów oraz oczyszczenia w lodowatym oceanie. Odtąd pielgrzym jest już innym, choć w gruncie rzeczy pozostaje sobą, tym samym, ale odrodzonym.

Po to, by pielgrzymka przyniosła taki rezultat, musi ona mieć duchowy, a nie tylko religijny charakter. Dla nas, którym pielgrzymki kojarzą się z hałaśliwymi wyprawami do Częstochowy, jest to zupełnie nowy, nieznany wymiar. Po to, by go dostrzec, warto zgłębić piękną książkę Zeno Howiackiego.

Wiktor Osiatyński (ze wstępu do książki „Moje Camino)